Ҷинсӣ дар синни ҷавонӣ ҷанбаҳои хурсандии худро дорад: ҷисмҳои зебо дар ду шарик, сустии бузург, омодагӣ ба кӯмак, ҳатто дар масъалаи рафъи шиддати ҷинсӣ. Хоҳар сахтгир будани бародарашро дид, ки дар рӯҳ афтода буд ва аз ин рӯ тасмим гирифт, ки ӯро бихӯрад. Дар охир бедор шуданд, онҳо оғоз ба трах рост дар ошхона дар вазифаҳои гуногун.
Духтар ба маъшуқаи худ зарбае дод, ки пас аз он ӯ даҳони моҳирашро бо кончааш пур кард. Новобаста аз он ки шумо ба он нигоҳ мекунед, бисёриҳо ҳанӯз намедонанд, ки чӣ гуна минатчаи хубе дода шавад.